اثربخشی دارودرمانی، تن‌آرامی و درمان ترکیبی در کاهش اضطراب و میزان اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین در بیماران با تشخیص اختلال اضطراب منتشر

مقدمه: اختلال اضطرابی یکی از شایع‌ترین اختلال‌های روان‌پزشکی است که به مراقبت‌های بهداشتی زیادی نیازمند است. در این پژوهش به مطالعه‌ی اثربخشی روش‌های دارودرمانی و تن‌آرامی در کاهش اضطراب و میزان اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین در بیماران با تشخیص اختلال اضطراب منتشر پرداخته شده است. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی روی 30 بیمار مبتلا به اختلال اضطراب منتشر است. بیماران به سه گروه 10 نفری شامل گروه تن‌آرامی، گروه دارودرمانی و گروه درمان ترکیبی تقسیم شدند. به منظور مقایسه، یک گروه 10 نفری از افراد سالم نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس اضطراب بک و شاخص ارزیابی اضطراب هامیلتون بود. همچنین برای اندازه‌گیری میزان اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین در بدن از سنجش میزان متانفرین و نورمتانفرین (متابولیت اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین) موجود در ادرار 24 ساعته استفاده شد. داده-های به‌دست‌آمده مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج تحقیق نشان داد که روش‌های درمانی تن‌آرامی، دارودرمانی و ترکیبی در کاهش اضطراب و میزان اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین به طور معناداری موثر بوده، ولی تفاوت معناداری بین سه شیوه فوق مشاهده نشد. همچنین یک رابطه معناداری بین میزان اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین با اضطراب و بین روش‌های درمانی و کاهش میزان اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین مشاهده شد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق، می‌توان نتیجه گرفت که روش‌های درمان تن‌آرامی، دارودرمانی و درمان ترکیبی باعث کاهش اضطراب و میزان اپی‌نفرین و نوراپی‌نفرین در بدن می‌شوند. بنابراین می‌توان در بسیاری از موارد به جای استفاده از داروهای ضد اضطراب که اثرات جانبی روی بدن دارند، از روش تن‌آرامی استفاده کرد.